Er is veel te schrijven over connectie of verbinding. Dan heb ik het niet over connecteren via allerlei sociale media natuurlijk. Daarvan is al vaak bewezen dat die ons niet gelukkiger maken, wel integendeel.
De verbondenheid waarover ik het heb, herken ik in essentie als ik bij de paarden ben. Ik heb geleerd dat ze mijn gezelschap niet echt waarderen wanneer ik binnenstorm met mijn focus op de volgende 5 to do’s voor die dag of met hoge verwachtingen van wat ik wil dat ze die dag allemaal moeten gaan doen. Vaak nemen ze dan niet eens de moeite om me te komen begroeten en als ik toch doorzet, krijg ik meestal een stomp of een beet.
Maar als ik me bij de kudde installeer om tussen hen bv. gewoon een boek te lezen, dan zijn ze er, bijna onmiddellijk. Ze laten me binnen. Met mijn lichaam en geest volledig aanwezig op dat moment, verwelkomen ze me als een veilig deel van hun kudde. Ik voel me onmiddellijk met hen verbonden, niet door te doen, maar door te zijn.
Het raakt me steeds weer hoeveel we van deze dieren kunnen leren. Als we echt contact willen maken met anderen en nog belangrijker met onszelf, is het belangrijk dat we onze gedachten tot rust brengen. Hier en nu aanwezig zijn. Onze aandacht richten op wat is, eerder dan op wat er te doen is.
Stress en gejaagdheid blokkeren elke vorm van verbinding en ondermijnen elke relatie. In onze altijd ingeplugde, hectische en veeleisende maatschappij is het dan ook een stevige uitdaging geworden om echt contact te maken.
Maar we zijn allemaal sociale wezens met een aangeboren behoefte om erbij te horen en gehoord te worden. Daarom is het zo belangrijk om ons verhaal te vertellen – of het nu je verhaal van de dag, van de week of van je leven is. Een van de belangrijkste tools voor verbinding is luisteren. Het vraagt best wat inspanning om hier goed in te worden: voor de meesten van ons is luisteren niet zo evident. Het vraagt aandacht en oefening. Gewoonlijk staan onze ego’s immers te springen om de show te stelen of zijn het onze to do’s die de orde van de dag bepalen.
Het doet me denken aan mijn toen 6-jarige dochter die een paar jaar geleden tegen me riep: “Mama, je luistert niet!”. Het was één van die wake-up call momenten. Ze had gelijk: ze had mijn aandacht niet. Ik was te druk bezig met de afwas en de pannen waarin ik stond te roeren. De paarden zouden me gebeten hebben. Intussen heb ik geleerd om oogcontact met haar te maken als ze dat nodig heeft. Ze weet dan dat ze mijn onverdeelde aandacht heeft, wat haar meteen tot rust brengt.
Verbinding is een keuze, geen toeval. Of het nu met je collega, je baas, je dochter of je partner is.
